Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

The night owl says "who, who?"


Έχω αποκτήσει τα ωράρια της Χόλι Γκολάιτλι. Χωρίς την κομψότητα, τα πάρτι και τους πλούσιους κυρίους. Αλλά κοιμάμαι αφού ξημερώσει, γιατί όλο κάτι μ' ενοχλεί. Κυρίως ζεσταίνομαι ή αγχώνομαι ή με αποσπάει ο θόρυβος του δρόμου.

Απόψε, στο διαμέρισμα ακριβώς απέναντι απ' το παράθυρό μου, ένα ζευγάρι τσακώνεται στ' αγγλικά. Φωνάζουν πολύ, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι λένε, μόνο σκόρπιες φράσεις: "Why, why, why, why?" επιμένει εκείνη και "Is it my fault? It's not my fault, it's not my fault" ουρλιάζει σχεδόν αυτός.

Τους έβαλα κανά δυο φορές τις φωνές να shut the fuck up αλλά δεν μ' ακούνε, δεν το λέω και πολύ δυνατά, γιατί ντρέπομαι. Να 'χουν τον τσακωμό τους, να 'χουν και την τρελή από απέναντι να τους γκαρίζει. Το μυαλό μου φτιάχνει σενάρια, στήνω αυτί μήπως ο καυγάς ξεφύγει απ' τον έλεγχο, εκείνος ακούγεται έξαλλος, δεν την αφήνει σχεδόν καθόλου να μιλήσει. Τελικά σωπαίνουν, αλλά εμένα μ' έχουν ξυπνήσει για τα καλά. Thanks, you guys.

Αποφασίζω να σηκωθώ και να το πάω σερί, μπας και καταφέρω να έρθω στα ίσια μου και να κοιμάμαι μια κανονική ώρα. Φυσικά τώρα που κάθομαι στον υπολογιστή τα μάτια μου κλείνουν. Αν είχα να πάω στη δουλειά θα ήταν πιο εύκολο, τώρα που σέρνομαι όλη τη μέρα μες στο σπίτι θα πρέπει να δώσω μάχη για να μην κοιμηθώ.

Πιο μικρή συνήθιζα να το κάνω αυτό συχνά, άμα μ' έπαιρνε το πρωί. Αντί να κοιμηθώ μια ή δύο ώρες, το πήγαινα σερί, πήγαινα στη δουλειά και κοιμόμουνα κατευθείαν το βράδυ. Εκεί κατά τις έξι το απόγευμα ήθελα να πεθάνω, αλλά μετά μου πέρναγε ξανά. Βέβαια τότε η δουλειά μου δεν ήταν να διαβάζω, ήταν λίγο πιο ενεργητική, σε κράταγε ξύπνιο. Τώρα και έχω μεγαλώσει και το να κοιτάς την οθόνη του υπολογιστή επί 24 σχεδόν ώρες είναι εξοντωτικό.

Είναι ένα παράξενο καλοκαίρι. Άνεργη μετά από πολύ καιρό, και με το μέλλον αβέβαιο μετά από 3 σχεδόν χρόνια, ζω σε ένα αλλόκοτο limbo, απ' έξω είμαι τόσο ήρεμη που νομίζεις ότι έχω πέσει σε κατατονία, και μέσα στο κεφάλι μου τρέχουν πανικόβλητα χιλιάδες πράγματα, σαν εκείνα τα μικροσκοπικά ανθρωπάκια με την κεραία στο κεφάλι που παρίσταναν τους νευροδιαβιβαστές στο Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος που έδειχνε τη λειτουργία του εγκεφάλου. Χριστέ μου, τι συνειρμός ήταν τώρα αυτός;

Αυτό το ποστ από αλλού ξεκίνησε κι αλλού κατέληξε, αλλά δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς, γι' αλλού κινήσαμε, κι αλλού η ζωή μας πάει (φιλοσόφησε ο βρυκόλακας).

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Υπομονη, μην ξεχνας οτι οι βρικολακες θεωρουνται πολυ σεξι πλασματα (περισσοτερο απο τη Χολι μπορω να σου πω!). Ασε που ειτε σε δεις ως βρικολακας ειτε ως Χολι ειτε ως νευροδιαβιβαστης θα κανεις καριερα σε μικρη και μεγαλη οθονη. Πα μαλ..

Misirlou Oubliez είπε...

Οι νυχτες φτιαχτηκαν για να μενουν ξαγρυπνοι οι εραστες και οι καλλιτεχνες, λενε. Με οποιους και αν εισαι σε ζηλευω, εγω κοιμαμαι σαν το ζωον.

Θράσος είπε...

Tέτοιες νύχτες δεν θέλουν ύπνο γλυκειά μου Χόλι...ηρέμησε και όλα θα φτιάξουν

ΜαΚου είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΜαΚου είπε...

Σήμερα σε ανακάλυψα, γυρεύοντας δροσιά στην μπλογκόσφαιρα! Και με εξέπληξες ευχάριστα, όπως πάντα!
Και σε θαυμάζω!Τώρα πια και για την πολύ καλή γραφή σου. Και λόγω αυτής της γραφής στεναχωριέμαι λιγότερο που (αν και τα ξέρω και αν και πιο κοντά-γεωγραφικά-παρά ποτέ)τελικά προκύπτει να σε διαβάσω αντί να σε ακούσω. Γιατί ρε γ*%#$# να είμαι χαμένη σε δουλειες και τρεξίματα; Γιατί να μην βρίσκω χρόνο για τις αγαπημένες μου; Πάντως, συνεχίζω να είμαι εδώ, δίπλα, ένα τηλέφωνο μακριά και να σ'αγαπώ! Αλλά το ξέρεις κοριτσάκι μου, ε;
υ.γ. σου ξανάγραψα και το έσβησα αλλά το μετάνιωσα και επανήρθα ;-)