Children of the corn

Οικογενειακές διακοπές. Κι όταν λέω οικογενειακές, εννοώ το πλήρες σετάκι: Μαμά, μπαμπάς, αδελφή μαμάς, πρώτη ξαδέρφη, παιδιά πρώτης ξαδέρφης, ήτοι ο Γιώργος, ετών 5 (έχετε δει ντοκιμαντέρ με το ζευγάρωμα της όρκας; Ο ανιψιός μου μπορεί να τη συναγωνιστεί στα ίσα στις κραυγές), και ο Τσάκι, η κούκλα του Σατανά (ήτοι ο Κωνσταντίνος, ετών 4), γιαγιά, Ρωσίδα γιαγιάς, αδερφός.

Σ’ ένα παραθαλάσσιο χωριό δίπλα στην Πάτρα, απ’ αυτά που δεν είναι in, γιατί υπάρχουν κι αυτά που είναι, όπου και γίνεται ο κακός χαμός. Μένουμε σε ό,τι κοντινότερο σε περιφραγμένη κοινότητα ηλικιωμένων στη Φλόριντα έχω δει ποτέ. Γκαζόν, αυτόματα ποτιστικά που εκρύγνηνται στις 3 το μεσημέρι, μικρά σπιτάκια, άντρες που πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους στη διάρκεια της εβδομάδας (εμάς πηγαινοέρχεται η μαμά μας), δύο μωρά δύο μηνών το καθένα που τσιρίζουν εναλλάξ, και, το κυριότερο, παιδάκια. Παιδάκια, παιδάκια, παιδάκια, παιδάκια.

Η Κατιάνα είναι εξήμισι, έχει σανίδα για τη θάλασσα με τη Μπάρμπι, παμπόνηρο βλέμμα και μια μικρότερη αδερφή που θα περίμενες να τη λένε τουλάχιστον Ξαβιέρα, αλλά τη λένε απλώς Μαρία. Κάποιος πάτησε πόδι στο δεύτερο παιδί. Η Καλομοίρα (ω, ναι) είναι περίπου ενάμιση έτους, δε μοιάζει καθόλου για Καλομοίρα, ίσως για καλό, είναι συμπαγής και τετράγωνη, δε μιλάει αλλά με κοιτάζει με τόση καχυποψία που αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί της αν είμαι τόσο άκακη όσο φαίνομαι.

Στο γρασίδι είναι σπαρμένα, με σειρά επικινδυνότητας: ένα πλαστικό κίτρινο σπιτάκι που χωράει τριάμισι παιδιά, ποδηλατάκια διαφόρων βαθμών πολυπλοκότητας, τα περισσότερα κόκκινα, αυτοκινητάκια που τα καβαλάς και σε σπρώχνει κάποιο άλλο παιδάκι τρέχοντας με 15 χιλιόμετρα την ώρα μέχρι να καρφωθείτε στο πρώτο διαθέσιμο δέντρο και είτε να αρχίσετε να ουρλιάζετε κι οι δυο μαζί είτε, αν η πρόσκρουση ήταν ελαφρύτερη, να τρέξετε προσπαθώντας να μην κλάψετε ακόμα προς τη μαμά σας, όπου και αφήνεστε ελεύθεροι και ουρλιάζετε σε δύο διαφορετικά σημεία του χώρου, γιατί, ως γνωστόν, τι νόημα έχει να κλαις αν δεν είναι κάποιος μπροστά να σε παρηγορήσει, ολόκληρη μεταφορική εταιρία worth of φορτηγάκια, ένας στόλος από καράβια, βάρκες και λοιπή ναυσιπλοΐα, όλη κόκκινη και μπλε, και διάφορα κομματάκια από όλα τα προαναφερθέντα, κατάλληλα για να τα πατήσεις και να βρεθείς να τρως χώμα, ανεξαρτήτως ηλικίας. Ίσως γι’ αυτό τελικά δεν πρέπει να πατάμε το γρασίδι.

Φυσικά, μιας και μια δόση παραλογισμού είναι πάντοτε απαραίτητη, σ’ αυτό το χώρο που είναι φτιαγμένος για παιδάκια υπάρχει μια τεράστια ταμπέλα που λέει: «Παρακαλώ, όχι μπάλα στο γκαζόν». Όταν την πρωτοείδα πήγα κοντά να δω αν λέει με ψιλά γράμματα «Παίξτε στο τσιμέντο, ώστε οι πτώσεις να οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο πλησιέστερο νοσοκομείο», αλλά φαίνεται ότι ο ιδιοκτήτης ντράπηκε και δεν το έγραψε.

Βαριέμαι, αλλά βαριέμαι ευχάριστα. Έχω πάθει στερητικό απ' την έλλειψη ίντερνετ. Γι' αυτό με κάθε ευκαιρία θα ανεβάζω και κάτι, έτσι, για να θυμάμαι ότι υπάρχω. Μέχρι νεωτέρας.