Επειδή δεν μπορώ να ανεβάσω το ποστ που θέλω πραγματικά να ανεβάσω γιατί είναι επικίνδυνο και θα πάρω φίλους στο λαιμό μου, και επειδή διατηρώ μια αμυδρή ελπίδα που τρεμοσβήνει ότι δε θα χρειαστεί τελικά να το ανεβάσω, γράφω σήμερα κάτι ασήμαντο για να επιβεβαιώσω στον εαυτό μου ότι υπάρχω πραγματικά, παρόλο που δεν με ξέρει κανείς, παρόλο που τη φωνή μου δεν την αφήνουν ν' ακουστεί, παρόλο που αποφάσισε κάποιος άλλος για μένα ότι δεν έχω το δικαίωμα να μιλάω. Σήμερα οι ανεμόμυλοι που κυνηγάω τόσα χρόνια φαντάζουν πιο μακρινοί απ' όσο συνήθως. Άλλα πού θα πάει. Κάποια στιγμή, εκεί που κανείς δε θα κοιτάζει προς το μέρος μου, πατώντας στις μύτες των ποδιών και αναπνέοντας ψιθυριστά, θα πλησιάσω αρκετά κοντά και θα τους αγγίξω.
3 σχόλια:
Χμ. Alarming...
Απλώς ένα πολύ ωραίο πράγμα που θα κάναμε, που το είχαμε δουλέψει πάρα πολύ και το αγαπάμε δεν μας αφήνουν να το κάνουμε για λόγους ας πούμε τεχνικούς αλλά βασικά από κακία. Ας ελπίσουμε ότι τελικά θα βρεθεί μια λύση. Keep your fingers crossed, e-sister!
fingers crossed! (legs too!)
Δημοσίευση σχολίου