Bienvenida la primavera!

Καλώστηνε και το καλό που της θέλω να κρατήσει! Τα πουλάκια ανθίζουν, τα λουλουδάκια κελαηδάνε, χτες κάτω απ' το μπαλκόνι μου οι μπάτσοι της γειτονιάς μαζέψανε έναν λιπόθυμο άνθρωπο και τον πήρανε μαζί τους, δεν ξέρω γιατί, δυο άλλους μπάτσους τους πυροβολήσανε στην Κυψέλη, ο ένας χαροπαλεύει, το καινούργιο μας πάρκο είναι συνέχεια γεμάτο κόσμο και με κάνει κάθε φορά να χαμογελάω μόνη μου σα χαζή όταν περνάω από μπροστά του, βρήκα μισή δουλειά για κάνα μήνα, όλοι μου οι φίλοι χρωστάνε και τον αέρα που αναπνέουνε, η συγκάτοικος έχει πανικοβληθεί γιατί στο τέλος του μήνα δίνει συναυλία (φλάουτο), ζω σ' ένα αχούρι που καμιά απ' τις δυο μας δεν αποφασίζει να καθαρίσει, πηγαινοέρχομαι ανάμεσα στον πόλεμο στο Ιράκ (πρόβες στο θέατρο) και τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία (επιμέλεια βιβλίου), αναρωτιέμαι γιατί ο κόσμος ενθουσιάζεται με το προφανές στην τέχνη ("είμαστε όλοι τροφή για τα σκουλήκια", έλα ρε φίλε, δεν το 'ξερα!), κάθε φορά που περνάω μπροστά απ' τα ΜΑΤ στη Χ. Τρικούπη μου κόβονται τα πόδια απ' το φόβο, παρ' όλα αυτά δηλώνω ανερυθρίαστα ότι βρίσκω σέξι τους άντρες με στολή, διάβασα το ποστ της Στάσσας για το Ιράκ και μου 'ρθε να πεθάνω, έβαλα τα κλάματα με τις φωτογραφίες της Αμπα? από την Αμερική, αγοράζω συνέχεια κοσμήματα και βιβλία, αν και άνεργη, συζητάω με το Μπαλόνι για το φεμινισμό και μ' αρέσει που παθιάζεται, βλέπω Scrubs και γελάω πολύ, γουστάρω τον Ζακ Μπραφ, είδα και το Garden State, την ταινία του, που -αν και παλιά- δεν την είχα δει και μ' άρεσε πολύ, δεν μπορώ να βρω τίποτα να γράψω στο μπλογκ γι' αυτό γράφω βλακείες, περιμένω να δω αν θα πέσει η μαλάκω η κυβέρνηση μετά τη συνεδρίαση για την προανακριτική τη Δευτέρα (μακάρι), θα ήθελα να επισημάνω στους φίλους μου στο Facebook ότι δεν χρειάζεται να κάνουν publish όλα τα κουίζ που απαντάνε (ποιο στρουμφάκι θα ήσουν, τι ζώδιο είσαι στ' αλήθεια, ποιο λαδερό φαγητό είσαι, τι είδους χαρτί υγείας είσαι) γιατί η ηλιθιότητα είναι προσωπικό πράγμα και δεν τους χρωστάω τίποτα, και, τέλος, θέλω να ευχαριστήσω τον Φίλιππο Πλιάτσικα γιατί η αφίσσα της συναυλίας του, στην οποία του κάνει σαπόρτ η Σινέιντ Ο'Κόνορ (ναι, η Σινέιντ Ο' Κόνορ), μας χάρισε άπειρες ώρες γέλιου και σπαζοκεφαλιάς (βρε μπας και είναι τυπογραφικό; Όχι, τελικά δεν είναι). Ναι, τελικά η άνοιξη είναι η πιο ανήσυχη, η πιο παράξενη εποχή.