Ο κύκλος με την καλοσύνη των ξένων

Σήμερα θα σας στείλω θέατρο.

Στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης η Κάτια Γέρου παίζει μια συρραφή από «επιτυχίες» του Κουν (φέτος κλείνουν 100 χρόνια από τη γέννησή του).

Η παράσταση λέγεται «Από της ζωής τα μέρη χάθηκαν οι ποιητές», ναι, είναι λίγο μελούρα ο τίτλος, αλλά αν αγαπάτε το θέατρο, τον Χατζιδάκι, τους μεγάλους συγγραφείς, τη Γέρου (δύσκολο να μην αγαπάει κανείς τη Γέρου), αν πού και πού ενδίδετε στη νοσταλγία για πράγματα που δεν ζήσατε, και σας χρειάζεται να ξεχάσετε για ένα βράδυ τον κυνισμό σας, this is the place for you.

Εγώ πήγα με όλες τις θεωρητικού περιεχομένου αμφιβολίες μου, διατηρώ τις αντιρρήσεις και τις ενστάσεις μου επί της σκηνοθεσίας, αλλά κατέληξα να κλαίω με μαύρο δάκρυ, όπως και το υπόλοιπο κοινό, και δεν ξέρω αν έχω αισθανθεί ξανά στο θέατρο τόση ευγνωμοσύνη, για τους συγγραφείς που μας χάρισαν αυτές τις λέξεις, κατ’αρχήν, και για τη συγκεκριμένη ηθοποιό που έχει αυτό το ταλέντο και αυτό το σκηνικό ήθος. Να, με πιάνουν πάλι τα μελοδραματικά μου, αλλά βγήκα από το Υπόγειο φοβερά συγκινημένη, γαλήνια, και έχοντας ξανά θυμηθεί γιατί το θέατρο είναι ό,τι κοντινότερο σε θρησκεία διαθέτω, εγώ η φύσει και θέσει άθεη.

Υ. Γ. Ντάξει, το ξέρω ότι υπερβάλλω (λίγο). Θράσο, ειδικά εσένα, νομίζω πως θα σου αρέσει πολύ.