Διάφορα ξεκάρφωτα & μπλογκοπαίχνιδο

1. Η γυναίκα του Άδωνη Γεωργιάδη, που έχει σπουδάσει Μπετόβεν στη Νέα Υόρκη (η Νέα Υόρκη το ξέρει;), μας απειλεί με τηλεοπτική καριέρα και δίνει συνέντευξη στο On-Off της Ελευθεροτυπίας.

Ξεπερνάω όλα τα ξεραστικά που λέει (γιατί τι άλλο περιμέναμε να λέει;) και μένω σ' αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο: Σ' όλη τη συνέντευξη υπάρχει η κλίση του ονόματος ο Άδωνις, του Αδώνιδος, τον ΑδωνιΝ!!!! Ούτε παραγγελία να το 'χε κάνει ο Γιάννης Χάρης το παράδειγμα αυτών για τα οποία μιλάει στις δύο τελευταίες επιφυλλίδες του!

Και επειδή ξέρω λίγα πράγματα από το πώς λειτουργεί η διόρθωση στις εφημερίδες, και δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι ο διορθωτής αποφάσισε να το γυρίσει στα αρχαία, πάω στοίχημα πως η κλίση είναι παραγγελιά από τον ίδιο τον ΆδωνιΝ, και τους τη φορέσανε καπέλο. Άλλη μια απογοήτευση απ' την Ελευθεροτυπία, που τα τελευταία χρόνια μας τις σερβίρει απλόχερα.



2. Είμαι ερωτευμένη με τον Τζέρεμι Πίβεν. Πάντα μου άρεσαν οι κοντοί (για την ακρίβεια μου έβγαιναν κοντοί, δεν το έκανα επίτηδες), νευρικοί, αστείοι, και -φαινομενικά τουλάχιστον- έξυπνοι άντρες. Για τσεκάρετε το Entourage!

3. Η σταδιακή μετατροπή του Θόδωρου Ρουσόπουλου σ' αυτό που φαντάζομαι ότι στην πραγματικότητα πάντα ήταν είναι ένα απ' τα πιο παράδοξα/συναρπαστικά πράγματα που έχω δει να συμβαίνουν στη δημόσια ζωή. Όταν τον ξέραμε ως δημοσιογράφο, ήταν συμπαθής, νηφάλιος, αξιόπιστος. Ήταν όπως είναι σήμερα (στα δικά μου αφελή μάτια τουλάχιστον) ο Τσίμας. Φαντάζεστε να ξυπνήσει μια μέρα κι ο Τσίμας και να έχει μεταμορφωθεί σε κατσαρίδα; Κάποιος πρέπει να γράψει ένα βιβλίο για το Θόδωρο Ρασπούτιν. Η πτώση του θα είναι μέρα για σαμπάνιες, κι ελπίζω ότι δε θ' αργήσει.

4. Το Κοκκινογούλι, που όπως θα διαβάζετε μόλις διορίστηκε στο Δημόσιο και είναι πνιγμένο στη δουλειά (μην κόψεις τις φλέβες σου ακόμα, παντζαράκι!), περνάει περίοδο παιδικής χαράς κι όλη την ώρα παίζει μπλογκοπαίχνιδα.

Ιδού το νέο: 7 αλήθειες μου.

α) Όταν είμαι στο σουπερμάρκετ και τσουλάω το καρότσι, παριστάνω ότι οδηγώ, και αυτοθαυμάζομαι για το πόσο καλά τα καταφέρνω. Τσαντίζομαι όταν η μάνα μου θέλει να ακουμπάει το χέρι της στο όχημα. Οδηγώ τώρα, λέμε!

β) Το πρώτο πράγμα που διαβάζω στις κυριακάτικες εφημερίδες είναι τα τηλεοπτικά περιοδικά, αν και βλέπω σπάνια τηλεόραση. Διαβάζω όλες τις περιγραφές για όλες τις ταινίες της εβδομάδας, σε όλα τα προαναφερθέντα περιοδικά.

γ) Σε μια προηγούμενη ζωή ήμουν άντρας και ήμουν γκέι. Στάνταρ.

δ) Τις περισσότερες φορές διαγράφω τα "αστεία" chain mail από φίλους χωρίς να τα διαβάσω. Το ίδιο και με τα applications στο facebook. Ναι, είμαι πολύ κακιά.

ε) Ο μεγάλος μου καημός σ' αυτή τη ζωή είναι ότι δεν έχω κανένα ταλέντο στις τέχνες. Και όταν λέω ταλέντο, εννοώ ταλέντο, όχι να τα κουτσοκαταφέρνω. Υποκριτική, τραγούδι, ζωγραφική, φωτογραφία; Τίποτα; Έστω κάτι μικρό; Γιατί δηλαδής;

στ) Όταν πήγαινα λύκειο φορούσα πάντα μαύρα, σκισμένα τζιν, Doc Martins (αγαπημένα '90s) και κάνα δυο νεκροκεφαλές, ήμουνα πάντα μουτρωμένη και το έπαιζα σκληρή και αδιάφορη, αλλά ταυτόχρονα έκλαιγα με το Dirty Dancing, έβλεπα Beverly και ήμουνα πάντα ερωτευμένη μέχρι δακρύων με τουλάχιστον 2 αγόρια (ενίοτε και 4-5), που αν τα δω τώρα θα γελάω μέχρι αύριο. Αχ, τα νιάτα.

ζ) Παρόλο που είμαι πολύ ευσυγκίνητη και πολύ αγαπησιάρα (κι έχω καταναλώσει άπειρες ρομαντικές κομεντί), στην πραγματική ζωή δεν τα πάω καλά με τους συναισθηματισμούς και μου λείπει η ικανότητα για το μελόδραμα. Το ότι το 90% των φίλων μου είναι ξαδέρφια του Αλμοδόβαρ είναι η εκδίκηση του σύμπαντος, να υποθέσω;

Δεν καλώ κανέναν προσωπικά, σ' όποιον άρεσε, να παίξει!