Τελικά, αυτά που φοβόμαστε τις περισσότερες φορές είναι από ελάχιστα έως καθόλου τρομαχτικά, άπαξ και τα κάνεις και σταματήσεις να κάθεσαι να τα κοιτάς από μακριά. Θα μου πείτε τώρα, μπράβο χρυσό μου, ανακάλυψες την πυρίτιδα, μα τι πρωτότυπη σκέψη, και άλλα τέτοια σαρκαστικά, ξέρετε εσείς.
Το θέμα είναι ότι αυτή την καθόλου πρωτότυπη σκέψη, όσο και να την ξέρεις, και να καταλαβαίνεις τη λογική της, δεν την πιστεύεις ποτέ πραγματικά αν δεν τη ζήσεις.
Και ξέρετε τι βοηθάει ακόμα περισσότερο; Είναι λίγο κακό αυτό που θα πω, λίγο καφρίλα, αλλά είναι αλήθεια, δυστυχώς. Βοηθάει να βλέπεις σε έναν άλλο άνθρωπο τα ελαττώματά σου μεγεθυσμένα. Τότε, εκεί που ο άλλος σου φαίνεται λίγο γελοίος και πολύ θλιβερός και στεναχωριέσαι γι' αυτόν, it hits you: Έι, κι εγώ αυτό δεν κάνω; Κι εγώ έτσι δεν είμαι;
Τότε αρχίζεις να βλέπεις τον εαυτό σου απ' έξω και να καταλαβαίνεις πώς φαίνεσαι στους άλλους όταν αρνείσαι κατηγορηματικά να κάνεις κάτι που κατά βάθος μάλλον σ' αρέσει επειδή "δεν είναι για μένα αυτά τα πράγματα, δεν μπορώ, φοβάμαι, νιώθω περίεργα, σας παρακαλώ, δε θα 'θελα". Και καταλαβαίνεις πόσο ολοφάνερη είναι για τους άλλους η πραγματική αιτία αυτής της άρνησης, πόσο ολοφάνερα είναι όλα αυτά που εσύ νομίζεις ότι έχεις καλύψει απόλυτα με τις δικαιολογίες και τα λογικά σου επιχειρήματα, ή με το κορυφαίο "έτσι είμαι εγώ". Καταλαβαίνεις ότι, όπως στο θέατρο έτσι και στη ζωή, όταν όλοι κινούνται κι εσύ μένεις πεισματικά ακίνητος, γίνεσαι ακριβώς αυτό που νομίζεις ότι αποφεύγεις: το επίκεντρο της προσοχής.
Και καταλαβαίνεις ότι όπως αισθάνθηκες εσύ γι' αυτόν τον άλλο που είναι ίδιος εσύ αλλά ακόμα χειρότερος, κάπως έτσι θα αισθάνονται κι οι άλλοι για σένα, που νομίζεις ότι τους έχεις αποστομώσει. Σε λυπούνται.
Κι εγώ βαρέθηκα να φοβάμαι και σιχαίνομαι να με λυπούνται.
6 σχόλια:
τροφή για σκέψη...
καλημέρα
Καλημέρα!
Είδες, το φελοσόφησα πολύ!
(Μεταξύ μας θα μου φαινόταν τουλάχιστον εξωφρενικό να σε λυπόταν κάποιος. Γιατί ακριβώς; Επίσης, ως μεγαλύτερη και καραφοβισμένη πολλάκις, σου λέω ότι θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία - ε;)
Alepou, εννοώ να σε "λυπούνται" ακριβώς γι' αυτή την έλλειψη τόλμης στα μικρά πράγματα που δε σ' αφήνει να ελευθερωθείς.
μα αυτό δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό σου και δεν είναι θέμα οίκτου.
Και ναι, είμαστε καλύτερες από πολλούς και πολλές που κυκλοφορόυν εκεί έξω. Και ναι, δεν είναι καφρίλα να το σκεφτόμαστε αυτό φιλενάδα.
Καλός ο καθρέφτης, αρκεί να μην είναι μεγεθυντικός. Μη βλέπουμε πράγματα πάνω μας που δεν έχουμε. Μόνο αυτά που έχουμε πραγματικά να βλέπουμε και να τα αλλάζουμε σιγά σιγά! Και νομίζω ότι τώρα τελευταία, ειδικά μετά από αυτό το ποστ είμαι σίγουρη, έχεις αρχίσει να κάνεις αλλαγές.
Και εγώ άρχισα αλλαγές, believe me. Και τις χρειαζόμουν! Ναι-ναι δεν είμαι τόσο τέλεια! ΧΑΧΑΧΑΧΑ!
υ.γ. έχεις πρόσκληση ξανά! Σε δουλειά να βρισκόμαστε!
Δημοσίευση σχολίου