Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Παράνοια


1. Προχτές παρέδωσα την πτυχιακή μου στην καθηγήτρια. Ακόμα ανησυχώ ότι θα μου τη γυρίσει πίσω για να την ξαναγράψω.

2. Φοβάμαι ότι θα ανακαλύψουν στη γραμματεία πως για κάποιο λόγο δεν έχω γραφτεί στο εξάμηνο, γιατί κάτι πήγε στραβά με το ηλεκτρονικό σύστημα εγγραφών.

3. Φοβάμαι ότι ενώ νόμιζα πως χρωστάω μόνο δύο μαθήματα, θα διαπιστώσουμε όλοι με τρόμο ότι χρωστάω περισσότερα.

Σέρνω τη σχολή 8 χρόνια και τώρα που ήρθε η ώρα να τελειώσει, τώρα που είναι ζωτικής σημασίας να τελειώσει, παθαίνω κρίσεις πανικού γιατί το μυαλό μου με πείθει ότι δεν είναι δυνατόν να τελειώσει έτσι εύκολα κι ανώδυνα. Είναι σαν να πρέπει να τιμωρηθώ με κάποιον τρόπο.

5 σχόλια:

alepou είπε...

Συγχαρητήρια! Και σταμάτα τις αηδίες. Μου θυμίζεις μια (πολύ) γνωστή μου...

Α, μπα? είπε...

Έτσι είναι! ο εαυτός μας είναι ο χειρότερος εχθρός μας! Τις περισσότερες φορές υπερμεγενθύνουμε απλες υποθέσεις και υποβιβάζουμε σοβαρές

winnie είπε...

Ξέρω, ξέρω... δίκιο έχετε... Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά.

Ανώνυμος είπε...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα, ζω ακριβώς τον ίδιο πανικό. Αν και ώρες ώρες έχω την υποψία ότι είναι παιχνίδι του μυαλού μου για να το απολαύσω περισσότερο όταν θα έχουν όλα τελειώσει!
Σου εύχομαι να πάνε όλα όπως τα θέλεις!
(πολύ ωραίο το μπλογκ σου, και το κόνσεπτ. αγαπώ Μπέκετ!)

winnie είπε...

Μία, καλό κουράγιο! Το μυαλό μας είναι απίστευτο... Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, κι εγώ αγαπώ τον Μπέκετ... πάντα σ' αυτόν γυρίζω.