Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Τα πουλιά


Μέρα πουτσοσυζήτησης (με το συμπάθειο) στη δουλειά. Μεγάλοι άνθρωποι να μιλάμε για πουλιά χαχανίζοντας σα δεκαπεντάχρονα.

Να, αυτά θα μου λείψουν. Γι' αυτό είναι η μόνη δουλειά που στεναχωριέμαι που την αφήνω.

Θα μου λείψει η Δ. με την τόσο δημιουργική της κουφαμάρα (κάθεται ακριβώς απέναντί μου, της λέω "τι κάνεις, καλά;" και η ερώτησή της είναι "Τι; Πουλάς μια κοιλιά;") και τα ξαφνικά ξεσπάσματα τραγουδιού (το σημερινό ήταν το "είναι γάτα, είναι γάτα, ο κοντός με τη γραβάτα") .

Θα μου λείψει πολύ ο Μ. με τα χορευτικά του, τις εικαστικές παρεμβάσεις-installations με βιβλία και φρούτα στο γραφείο της Δ. τα βράδια της Τρίτης, το τρελό του χιούμορ και την κοινή μας αγάπη για την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ.

Η Μ. με το μαμαδίστικό της, το γέλιο της, τον εκνευρισμό της για τη δουλειά και τη σπασικλίασή της: "Πήρα 95 στα 100 στην εργασία μου στο πανεπιστήμιο. Μόνο!".

Η διευθύντριά μας η Κ., ο πιο φασαριόζος άνθρωπος που έχω γνωρίσει, ο αυτοσαρκασμός της, ακόμα και το άγχος που σου δημιουργεί και η ασυνενοησιά της καμιά φορά.

Και πιο πολύ θα μου λείψει ο Τ., ο διπλανός μου, με τις παντελώς άγνωστες σε μένα μουσικές του, τα σπόιλέρ του, τις αιώνιες απορίες του, τη μόνιμη έκπληξή του για τον κόσμο, ο πιο γλυκός, ο πιο αθώος, ο πιο έξυπνος άνθρωπος που έχω γνωρίσει τα τελευταία χρόνια.

Γαμώτο.

3 σχόλια:

alepou είπε...

Τώρα τι να σου γράψω; Καλύτερα να σιωπήσω. Πάντως επικροτώ την απόφασή σου - και όχι επειδή έχω καεί. Είναι δύσκολη αλλά πιστεύω ότι είναι για καλό.(Να ένας -ακόμα-λόγος πάντως που χαίρομαι που δεν είμαι εκεί: θα λυπόμουν πολύ που θα σε έχανα, κάτι βέβαια που συνέβη ούτως ή άλλως... μα τι λέω; μάλλον εκμεταλλεύομαι την απεργία της αλεπούς.)

m.hulot είπε...

φστττ, μπόινγκ!

Θράσος είπε...

Kαι εγώ αυτά σκέφτομαι, τώρα που θέλω να ξεκινήσω συνεντεύξεις το Σεπτέμβριο...
Πολύ καλό κλίμα εδώ, και φοβάμαι ότι αυτό θα με καθυστερήσει ως τα Χριστούγεννα