Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

Δεν ξέρω τι θέλω και το θέλω τώρα


Ονειρεύομαι μια ήσυχη ζωή στην εξοχή. Ονειρεύομαι μια λιγότερο αγχωτική δουλειά. Ανησυχώ. Ούτε η ζωή που κάνω είναι πολυάσχολη (αντιθέτως είναι τρελά βαρετή) ούτε η δουλειά μου είναι τόσο πιεστική πια. Τι μου συμβαίνει; Ονειρεύομαι να ζω σ’ ένα νησί και να ‘χω ένα μαγαζί. Είναι η πρώτη φορά που αποζητώ κάτι τόσο περίεργο για τα δικά μου δεδομένα, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που αποζητώ κάτι για το οποίο δεν έχω κανένα qualification (π.χ. πού θα βρω λεφτά να ανοίξω μαγαζί, τι μαγαζί θα ανοίξω αφού δεν ξέρω να φτιάχνω τίποτα, τι θα κάνω χειμωνιάτικα σ’ ένα νησί όπου δεν θα ξέρω κανέναν, κι αν το σιχαθώ στους πρώτους τρεις μήνες πώς θα του ξεφύγω;). Πώς γιατρεύεσαι από το restlessness; Κάθε έξι με οχτώ μήνες με πιάνει η ανάγκη να αλλάξω δουλειά, αλλά πρώτη φορά στο μυαλό μου γυρίζει συνεχώς η σκέψη να φύγω απ’ την Αθήνα. Κάτι με τρώει και δεν ξέρω τι είναι. Ή μάλλον ξέρω. Είναι το «is this it?». Είναι το βασανιστικό ερώτημα «what if this is as good as it gets?». Αυτή η ατάκα με βασανίζει από τότε που την πρωτοάκουσα στο «As good as it gets». Φυσικά το Χόλιγουντ είχε και τότε τη γνωστή του απάντηση, αλλά αυτό που μου κόβει την ανάσα είναι η φριχτή υποψία ότι η ζωή μου απέχει έτη φωτός από το Χόλιγουντ και τις απαντήσεις του. Όταν σχεδόν όλα όσα ξέρεις για τη ζωή τα έχεις μάθει από κάποιου είδους fiction, η σχέση σου με την πραγματικότητα είναι πολύ προβληματική. Κι όταν θέλεις να ζήσεις εκατό ζωές αλλά τα βρίσκεις σκούρα έστω και με τη μία που σου ‘λαχε, τι κάνεις; Επιμένεις ή υπομένεις;

4 σχόλια:

Θράσος είπε...

Νομίζω ότι χαρακτηριστικό της γενιάς μας, κανείς να μην ξέρει τι ακριβώς θέλει.
Άσχετο στο blog μου σου άφησα πρόσκληση για bloggoπαίχνιδο, ελπίζω να βρείς ώρα και διάθεση να συμμετάσχεις

Fight Back είπε...

μην το σκεφτεσαι στιγμη.
να πας στην καλυμνο και να ανοιξεις κομμωτηριο ζωων

winnie είπε...

fightback, νομίζω πως ο σαρκασμός σου είναι ακριβώς αυτό που αρμόζει στα απερίσκεπτα όνειρά μου.

Ανώνυμος είπε...

Περιμενεις...