Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

i'm walking here!


Περπατάω προς τη δουλειά, αν και σήμερα δε δουλεύω. Στη στοά της Κοραή, ακριβώς στη μέση, μαζεμένος κόσμος. Μια σπαστική φωνή ακούγεται από μικρόφωνο να λέει κάτι για αλεύρια και ζύμες. Η σπαστική φωνή μού είναι πολύ οικεία. Ρίχνω μια ματιά και βλέπω μια γνωστή τηλεμαγείρισσα που έχει στήσει τραπεζάκι και ζυμώνει. Γύρω της μαζεμένες κυρίως γυναίκες γύρω στα 50, την κοιτάζουν παραξενεμένες. Η φωνή της, τσιριχτή, αυταρχική και μ’ αυτή την τηλεοπτική γλίτσα που σε κάνει να αισθάνεσαι ταυτόχρονα ότι σε γλείφει κι ότι σε θεωρεί τουλάχιστον ηλίθιο, αντηχεί σ’όλη τη στοά. Παντού δίπλα της, σε απόσταση αναπνοής, άνθρωποι καθισμένοι στα μαγαζιά για να πιουν τον καφέ τους. Πας να πιείς καφέ και η τηλεόραση σε ακολουθεί, είναι παντού, δεν μπορείς να της ξεφύγεις, ή μήπως μπορείς; Γιατί να διαλέξω να πιω καφέ εν μέσω αυτού του τσίρκου; Αυτές οι φάτσες γύρω-γύρω διασκεδάζουν; Μπορούν ν’ ακούσουν τι τους λέει ο φίλος τους; Κι αν δεν μπορούν, γιατί δε σηκώνονται να φύγουν;

Βγαίνω στη Σταδίου. Βλέπω μπροστά μου δυο τρία μηχανάκια που οι οδηγοί τους κρατούν ελληνικές σημαίες. Αναρωτιέμαι αν είμαι τόσο εκτός τόπου και χρόνου που δεν έχω πάρει χαμπάρι ότι είναι εθνική επέτειος. Αναρωτιέμαι αν η Εθνική του ποδοσφαίρου κέρδισε κάποιον αγώνα ή αν πήραμε κανένα μετάλλιο. Ακούω κόρνες, πολλές, επίμονες κόρνες. Κάποιος παντρεύεται. Όχι, δεν παντρεύεται κανείς, αρχίζουν να με προσπερνάνε αυτοκίνητα που κορνάρουν μανιασμένα, με αφίσες κολλημένες στα παράθυρα. Σταματάνε μπροστά στα Προπύλαια, όπου είναι πάλι μαζεμένος κόσμος. Κοιτάω καλύτερα τις αφίσες. Αναφέρονται στην πώληση του ΟΤΕ. Α, μάλιστα. Νέα μορφή διαμαρτυρίας, να κορνάρεις μαζικά στους δρόμους σαν νιόπαντρος. Πλάκα έχει. Από τα μεγάφωνα της συγκέντρωσης ακούγεται το «Προχτές εκεί που τα ‘πινα με κάποιον κολλητό μου» των Κατσιμιχαίων. Ορίστε; Σκέφτομαι πως το τραγούδι έχει προφανώς κάποιο κρυμένο αγωνιστικό μήνυμα που τόσα χρόνια δεν έχω πιάσει.

Είναι 10 η ώρα το βράδυ. Περιμένω ταξί στην Πανεπιστημίου. Περνάνε όλα γεμάτα. Φωνάζω «Εξάρχεια». Ναι, είμαι τόσο τεμπέλα που θέλω να πάρω ταξί για δέκα λεπτά δρόμο. Δίπλα μου μια όμορφη, καλοντυμένη κοπέλα με ρωτάει «Εξάρχεια πάτε;». Της λέω «ναι, κι εσείς;». Πάει σχεδόν στο ίδιο σημείο με μένα. Λέμε να πάρουμε μαζί ταξί. Τα ταξί δε σταματάνε. Της λέω «εγώ θα πάω με τα πόδια». «Είναι κοντά;» με ρωτάει. Προφανώς δεν ζει στο κέντρο. Της λέω ότι είναι 10 λεπτά δρόμος. «Ωραία, ας πάμε με τα πόδια μαζί, γιατί φοβάμαι τα σκοτεινά στενάκια». Περπατάμε πλάι πλάι. Δεν της λέω ότι αναρωτιέμαι για ποια σκοτεινά στενάκια μιλάει, ούτε τη ρωτάω γιατί φοβάται στις 10 η ώρα που η πόλη σφύζει από ζωή. Μου λέει το όνομά της κι εγώ της λέω το δικό μου. Περπατάμε χωρίς να μιλάμε, γιατί δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Στο Πανεπιστήμιο οι Πακιστανοί μικροπωλητές πουλάνε κάτι εφιαλτικά παπούτσια για 3 ευρώ το ζευγάρι. Τα σχολιάζω. Μας προσπερνάει ένα τσούρμο αγόρια γύρω στα 17, το ένα πιο όμορφο απ’ το άλλο. Τα σαλαγάει ένας 50άρης. Είναι αλλοδαποί και μοιάζουν να βγήκαν από σχολή για μοντέλα. Τα σχολιάζω κι αυτά. Μετά σχολιάζουμε το καινούργιο Hondos Center που άνοιξε στην Ιπποκράτους. Λέμε απίστευτες κοινοτοπίες. Σα θείες στην ουρά για το ΙΚΑ. Χωρίζω τους δρόμους μας νωρίτερα απ’ ό,τι χρειάζεται. Η κοπέλα είναι πολύ καθωσπρέπει και για μένα αυτή η κοινωνικότητα είναι πολλή.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καταρχας, να ευχηθω με γεια, σιδεροκεφαλη, καλοταξιδο, καλοφορετο και ολα τα σχετικα. Εν δευτεροις, επειδη ειναι ανοιξη, ευχομαι αυτα τα μπουμπουκακια να ανθισουν και να γινουν ισαμε τους κρεμαστους κηπους της Βαβυλωνας! Τελος, σχετικα με το προηγουμενο ποστ μπορω να σκεφτω αλλους 46 λογους για τους οποιους θα σε θεωρουσε κανεις παραφρονα. Το να ξεκινησεις αυτο το μπλογκ δεν ειναι ενας απ' αυτους.

winnie είπε...

dear χμμμ,
να υποθέσω ότι γνωριζόμαστε από κάπου; ευχαριστώ για τις ευχές σου και μην πιάσουμε τώρα για πόσους λόγους μπορώ να θεωρηθώ παράφρονας. Κοίτα ποιος μιλάει!

alepou είπε...

ωραίο! Πολύ ωραίο!