Καιρός να φεύγουμε κι εμείς σιγά σιγά;

Ελπίζω να είστε ευχαριστημένος, κύριε Λαζόπουλε. Κι εσείς, κύριε Πρετεντέρη (είμαι σίγουρη πως είστε). Ελπίζω να είναι όλοι οι κήρυκες της αποχής ικανοποιημένοι. Ελπίζω οι φίλοι μου που δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί πήγανε τριήμερο ή γιατί βαριόντουσαν να σηκωθούν από τον καναπέ ή γιατί νομίζουν πως είναι πολιτική στάση, να αισθάνονται καλά.

Εγώ, πάλι, δεν αισθάνομαι καθόλου καλά. Δεν καταλαβαίνω τίποτα πια. Ή μάλλον, καταλαβαίνω απολύτως, και γι' αυτό φοβάμαι. Και γι' αυτό θέλω να φύγω. Αλλά δεν ξέρω αν πρέπει. Κάτι μου λέει ότι δεν πρέπει. Κάτι μου λέει ότι πρέπει να μείνω να δω το ζόφο που έρχεται. Να το ζήσω κι αυτό και να το παλέψω στ' αλήθεια αυτή τη φορά κι όχι απ' την καρέκλα μπροστά στον υπολογιστή μου.

Για ένα όμως είμαι σίγουρη. Όταν το Σεπτέμβρη θα έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΛΑΟΣ, μην ακούσω κανέναν απ' αυτούς που δεν ψήφισαν να οδύρεται για την κατάντια της χώρας. Μην ακούσω διάφορους προοδευτικούς πολίτες που κολύμπαγαν στις ευρωεκλογές να θρηνούν για την πρώτη επίσημη ακροδεξιά κυβέρνηση της Ελλάδας από τη μεταπολίτευση και μετά. Μην ακούσω. Γιατί το 'χω ξαναπεί: η δημοκρατία συγχωρεί. Εγώ όμως όχι.


Αυτή η μέρα πέρασε χωρίς καμιάν απόχρωση
Τόσο διαφορετική από τις άλλες μέρες
(ίσως η απαρχή ομοίων ημερών)
έσβησεν έτσι ανάλαφρα όπως ήρθε
χωρίς να παιχνιδίσει ο ήλιος στα κλαδιά
Τράβηξε τις κουρτίνες της με διάκρισην η νύχτα.
....................................
έτσι έπεσε ένα φύλλο από το καλαντάρι
Δίχως τον παραμικρότερο ήχο
(Χάθηκε και δεν ψάξαμε να το βρούμε)
έμεινε το συρτάρι μας όπως το αφήσαμε.
Ίσως -λές- πως δεν ήτανε καν μία μέρα
Μόνο που σήμερα φωνάζουν αρνητικά οι αριθμοί
Το ρολόι γυρισμένο ένα ακόμη εικοσιτετράωρο
-Λές- πως περάσαμε ασυνείδητα τα μεσάνυχτα
έναν ολόισιο ασφαλτοστρωμένο δρόμο.

Μανόλης Αναγνωστάκης