Σοβαρά πράματα

Τι να πω, ρε παιδιά, δεν ξέρω... Πόσο παράξενες μέρες...

Μέρες που κάνω πράγματα που δεν πίστευα ποτέ ότι θα κάνω (ποτέ μη λες ποτέ), μέρες που αναγκάζομαι να αναθεωρήσω τις δεδομένες μου σχέσεις (ή να αντιμετωπίσω επιτέλους πράγματα που έσπρωχνα κάτω απ' το χαλί για πολύ καιρό), που σέρνομαι μέσα στο σπίτι και στο Facebook σαν το τελευταίο τελειωμένο αντικοινωνικό στοιχείο, αλλά και που ανακαλύπτω πανέμορφες βόλτες στην Αθήνα (ευχαριστώ, Mafalda και σία), μέρες απίστευτης θλίψης και τρελού γέλιου ταυτόχρονα (παίξτε Trivial απαντώντας σε όλες τις ερωτήσεις "ο Χάρι Πότερ". Εγγυημένο αποτέλεσμα), που περιμένω οτιδήποτε καινούργιο -καλό καινούργιο, να ξηγιόμαστε- όπως οι άλλοι το Πάσχα.

Και μέσα σ' όλα αυτά που με τραβάνε απ' τα μαλλιά υποχρεώνοντάς με σε πολλά πράγματα να ενηλικιωθώ, παραμένω αμετακίνητη στη βαθιά, βαθύτατη πεποίθησή μου ότι ένα απ' τα πιο πολύτιμα πράγματα στη ζωή, αυτό που προτρέπω όλους να κρατήσουν με νύχια και με δόντια, είναι ακριβώς η άρνηση να μεγαλώσεις, η άσκηση στο να κοιτάς τα πάντα σαν να τα βλέπεις για πρώτη φορά, η χαρά του να σ' ενδιαφέρουν όλα (ή σχεδόν όλα), η απόλαυση του να απαντάς σε όλες τις ερωτήσεις του Trivial "ο Χάρι Πότερ", να νομίζεις ότι θα πάθεις έμφραγμα απ' το γέλιο με ένα σκετσάκι των Monty Python που δεν είχες ανακαλύψει και η ομορφιά του να ξέρεις πως, ακόμα κι αν τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι σημαντικό ή σοβαρό ή παραγωγικό ή ουσιώδες, εσύ αυτήν τη χαζομάρα σου δεν θα την παραδώσεις ποτέ.

Δε θα μεγαλώσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη.