Γιατήρθε πάλ(λι)ιναι, το καρναβάλ(λι)ιναι

Το καρναβάλι πλησιάζει κι εγώ απομακρύνομαι ολοταχώς. Προχτές οδηγούσα (λέμε τώρα), ο δάσκαλος τραγουδούσε τη διαφήμιση των Τζάμπο («δεν ξέρει τι να βάλει η γριά στο καρναβάλι») κι ένα μίνι άρμα περνούσε στους δρόμους με καρναβαλική μουσική στη διαπασών. Τα στέκια των γκρουπ ανοίξανε και σας περιμένουνε και ο συναγωνισμός για την πιο κακόγουστη στολή είναι in full blossom. Τα περισσότερα γκρουπ έχουν ως θέμα τους το κλασικό «Τσόλια και νταβατζήδες». Κι αν δεν τα λένε έτσι, έτσι θα ‘πρεπε να τα λένε.

Μία φορά έχω «βγει» (όπως το λένε εδώ στην Πάτρα) στο καρναβάλι. Ήμουνα γύρω στα δεκαπέντε και είχα ντυθεί (wait for it) κορμοράνος.

Ναι, κορμοράνος. Ήταν το ’92; Το ’93; Πάντως οι εικόνες με τους κορμοράνους λουσμένους στο πετρέλαιο από τον Πόλεμο του Κόλπου ήταν πολύ πρόσφατες και το γκρουπ μας ανήκε σε μια οικολογική ομάδα. Η στολή αποτελείτο από ένα πόντσο που του κρέμονταν εκατοντάδες κουρελάκια χρώματος πρασινοπετρολμαυρολαδί, τα οποία παρίσταναν τα πούπουλα του έρμου του πουλιού. Did I mention ότι ήμουν στην εφηβεία;

Ήμουνα που ήμουνα μια έφηβη να μη σου τύχει, είμαι που είμαι η χαρά της ζωής (οι τακτικοί αναγνώστες το έχουν διαπιστώσει), το γκρουπ απαρτιζόταν από παιδάκια του δημοτικού και τους γονείς τους, το καρναβάλι της Πάτρας συνίσταται μέχρι και σήμερα στο να τρέχεις χαρούμενος στους δρόμους υπό τον ήχο του «Μπαμπολέιο» (μπαμπολέιο, μπαμπολέιο), δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος να τη βαρέσει την υστερία.

Έκανα το καθήκον μου στη βραδυνή παρέλαση του Σαββάτου, πήρα δύο υπογλώσσια, και ορκίστηκα να μην το ξανακάνω. Υπόσχεση που κράτησα και θα κρατήσω για πάντα.

Πάμε τώρα όλοι μαζί:

«Χίλ(λι)ιοι λ(λι)ιλ(λι)ιπούτειοι καρναβαλ(λι)ιστές κατακλ(λι)ύζουν το λ(λι)ιμάν(νι)ι της πόλ(λι)ης»!