I pitty the fool

Μέχρι στιγμής στη ζωή μου έχουν υπάρξει δύο άντρες που αποφάσισαν από μόνοι τους ότι τους έχω ερωτευτεί.

Ο ένας ήταν φίλος, ο άλλος ήταν ένας γκόμενος που μου άρεσε. Ο ένας (ο γκόμενος) είχε το θράσος να μου το πει (στο πρώτο ραντεβού), ο άλλος είχε το θράσος να το πει σε έναν κοινό γνωστό.

Όταν ο πρώτος με ρώτησε "μα δεν είσαι ερωτευμένη μαζί μου εδώ και τέσσερα χρόνια;" (τόσα χρόνια τον ήξερα πριν επέλθει το μοιραίο), γέλασα πάρα πολύ και τον ρώτησα αν είναι με τα καλά του. Παρ' όλα αυτά δεν νομίζω πως τον έπεισα, αντιθέτως φοβάμαι ότι ακόμα το πιστεύει.

Όταν έμαθα ότι ο δεύτερος πίστευε πως είμαι ερωτευμένη μαζί του και πως ο ίδιος το εκμεταλλεύεται, ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, δεν του ξαναμίλησα και πήγα παρακάτω. Παρ' όλα αυτά δεν νομίζω πως τον έπεισα, αντιθέτως φοβάμαι ότι ακόμα το πιστεύει.

Και η ερώτησή μου είναι: Από πού μπορεί να πηγάζει αυτή η τερατώδης βεβαιότητα χωρίς κανένα στοιχείο;

Και απαντάω μόνη μου: Από την οικτρή ανάγκη να πιστέψεις ότι αξίζεις αρκετά ώστε κάποιος, κάπου, κάποτε να σ' ερωτευτεί.

Και φτάνω επιτέλους να πιστέψω πως είμαι αρκετά ερωτευμένη με τον εαυτό μου ώστε να μη χρειάζομαι να μ' ερωτευτεί κανένας. Αν συμβεί, θα είναι ένα υπέροχο δώρο. Αλλά ακριβώς επειδή είμαι αρκούντως ερωτευμένη με τον εαυτό μου (καλά, μην τρελαθούμε, δεν κόβω και τις φλέβες μου, ας πούμε ότι αισθάνομαι μια ελαφριά ζέστη), το μεγάλο μου πρόβλημα δεν είναι πότε θα μ' ερωτευτεί κανένας, αλλά πότε επιτέλους θα ερωτευτώ κάποιον εγώ.