Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι

Η φωτογραφία απ' το ΑΠΕ κι η οργή δική μου. Κουράστηκα. Δεν θέλω άλλο. Κι απόψε θα τα πω όλα.

Δε θέλω άλλους νεκρούς να μακραίνουν τη λίστα με τα ονόματα των συνθημάτων στις πορείες, δε θέλω να φωνάζω "δολοφόνοι με στολή" και να κυριολεκτώ, δε θέλω να καταδικάζω τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, θέλω να μην υπάρχει, αλλά ξέρω κάθε φορά από πού προέρχεται και κυρίως γιατί προέρχεται, δε με νοιάζει για τα καμένα πολυκαταστήματα που θα τα πάρουν απ' την ασφάλεια πυρός, δεν τρομάζω όταν τα κανάλια μου λένε ότι οι κουκουλοφόροι βάζουν φωτιά σε κάδους σκουπιδιών, λες και μέσα οι κάδοι έχουνε τυφλές γιαγιές και ορφανά παιδάκια, δε με νοιάζει για τους αγανακτισμένους πολίτες, δε με νοιάζει αν θα μου κάψουν το αυτοκίνητο, γιατί αξίζει λιγότερο από μια ζωή, δεν αναρωτιέμαι μήπως αυτή τη φορά πρέπει να παραβιαστεί ή να αρθεί το άσυλο γιατί θυμάμαι πότε παραβιάστηκε και ότι όταν παραβιάστηκε έγινε μακελειό, θέλω να βγει κάποιος και να μου πει αν όντως απόψε τα ΜΑΤ εμπόδιζαν την Πυροσβεστική να πλησιάσει το Πλαίσιο, δε θέλω να κάνουν οι ασφαλίτες, οι φιλήσυχοι πολίτες ή τα βλαμένα τα μπάχαλα πλιάτσικο στα μαγαζιά που σπάνε, δεν λυπάμαι τα ΑΤΜ, θέλω να ξέρω αν τελικά η είσοδος που πήρε φωτιά στην Αλεξάνδρας ήταν στο κτίριο του ΥΠΕΧΩΔΕ και όχι στο σπίτι της κυρα-Κατίνας, όπως άφηναν να εννοηθεί τα κανάλια, θέλω να μη βγάλω τον καρκίνο από τα χημικά, δε θέλω ν' ακούω για τραύμα στο κράτος δικαίου γιατί ξέρω ότι δεν ζω σε κράτος δικαίου, θέλω το ΚΚΕ για μια φορά να μην κάνει ξεχωριστή πορεία γιατί πιστεύει ότι η δική του αγανάκτηση είναι καλύτερη απ' τη δικιά μας, θέλω να ξεράσω που ο Καραμανλής δεν έκανε δεκτές τις παραιτήσεις, θέλω να ουρλιάξω όταν ακούω για μεμονωμένα περιστατικά, θέλω αυτοί που μιλάνε για μεμονωμένα περιστατικά να μου εξηγήσουν επιστημονικά γιατί μερικά παιδιά επιμένουν να βάζουν την καρδιά τους μπροστά στις σφαίρες των μπάτσων ή να χτυπάνε επανειλημμένα το κεφάλι τους στις ζαρντινιέρες, δε θέλω ο Σόμπολος το πρωί να μιλάει για εξοστρακισμό της σφαίρας και το απόγευμα που βγήκαν οι αυτόπτες μάρτυρες και είπαν ότι πρόκειται για ξεκάθαρη δολοφονία να είναι σα βρεγμένη γάτα στο δελτίο, δε θέλω καθόλου Σόμπολο επί τη ευκαιρία, δε θέλω ο Γιακουμάτος να πάει να μας βγάλει τρελούς όταν του θυμίζουμε το praetor urbanus και το "εσείς είστε το κράτος", δε θέλω άλλους βιασμένους, βασανισμένους και στοιβαγμένους σε κοντέινερ μετανάστες και μπάτσους που δεν επιτρέπουν στους δικηγόρους να τους δουν, δε θέλω να ακούω για τα διαβόητα Εξάρχεια όταν γύρω απ' το Δημαρχείο υπάρχει η κόλαση του Δάντη, δε θέλω να αναρωτιέμαι άλλο πού ζω, δε θέλω να περπατάω πιο γρήγορα όταν περνάω μπροστά απ' τις διμοιρίες στη Χαριλάου Τρικούπη γιατί φοβάμαι, δε θέλω άλλες διμοιρίες, δε θέλω άλλους ειδικούς φρουρούς, δε θέλω άλλους μπάτσους, δε θέλω άλλο να κλαίω για 15χρονους μαθητές που βγήκαν το βράδυ του Σαββάτου βόλτα και κατέληξαν στο νεκροτομείο γιατί τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ τομάρια που βρίσκονται απ' τη σωστή πλευρά του νόμου, και δε θέλω να ξέρω βαθιά μέσα μου ότι είναι πολύ πιθανό το μαχαίρι του εν λόγω νόμου να μη φτάσει ποτέ στο κόκκαλο...