Into the wild

Με το στομάχι χάλια από το καθιερωμένο περιδρόμιασμα της προηγούμενης ημέρας, να ξεκινάς το πρωί για τη δουλειά, βλαστημώντας από μέσα σου, γιατί είναι η μέρα των μεγάλων προσφορών μετά τις Ευχαριστίες και ξέρεις ότι θα γίνει πατείς με πατώ σε. Να μετανιώνεις που δεν σκέφτηκες να πάρεις σήμερα το ρεπό σου για να κάτσεις σπίτι να χωνέψεις με την ησυχία σου. Να κοιτάς την ουρά που στέκεται έξω απ’ το μαγαζί και να σκέφτεσαι πόσο αξιολύπητοι είναι που στήθηκαν από τις 5 τα χαράματα μέσα στον ψόφο για να μη χάσουν καμιά ευκαιρία. Στις 8 ακριβώς να κάνεις την κίνηση να ανοίξεις την πόρτα. Και να πεθαίνεις ποδοπατημένος από 200 άτομα στην είσοδο του Wall-Mart στο Λονγκ Άιλαντ.

Να στήνεσαι έξω απ’ το Wall-Mart στο Λονγκ Άιλαντ από τις 5 τα χαράματα για να προλάβεις να ψωνίσεις στις καθιερωμένες προσφορές μετά τις Ευχαριστίες. Να περιμένεις μέσα στον ψόφο τρεις ώρες και να βλέπεις την ουρά πίσω σου να μακραίνει. Στις 8 ακριβώς να βλέπεις τον σεκιουριτά να κάνει την κίνηση να ανοίξει την πόρτα. Στο επόμενο νανοσεκόντ να έχεις πατήσει επάνω του για να φτάσεις πρώτη στα ράφια. Να τρομάζεις γιατί παραλίγο να σε ρίξουν κι εσένα κάτω οι από πίσω, όπως έριξες εσύ τον σεκιουριτά. Να αρπάζεις ό,τι βρεις μπροστά σου για να το ξεδιαλέξεις αργότερα με την ησυχία σου. Να αγνοείς τα ουρλιαχτά, γιατί συγκεντρώνεσαι στις ευκαιρίες μπροστά σου. Να γυρίζεις σπίτι φορτωμένη. Να σκέφτεσαι για μια στιγμή το σκηνικό με το πτώμα στην είσοδο, τις βγαλμένες απ’ τους μεντεσέδες τους πόρτες και την ταλαιπωρία με τους μπάτσους και τη γραφειοκρατεία τους. Να λες πάλι καλά που κατάφερες και ψώνισες με όλη αυτή την αναστάτωση. Να αναστενάζεις ικανοποιημένη. Να έχεις μόλις σκοτώσει έναν άνθρωπο. Και να ανοίγεις την τηλεόραση.