Αμφιθυμία is my middle name

Γυρίζοντας από την Αθήνα στην Πάτρα, προσωρινή μου κατοικία για ένα εξάμηνο, κόντεψα να βάλω τα κλάματα στη διαδρομή. Όχι από τη μιζέρια αλλά από την ομορφιά. Η θάλασσα ήταν μολυβί, μπλε, χρυσή, ο ουρανός αχνός, τα δέντρα γκριζοπράσινα. Μετά τη βροχή όλα είναι πιο ξεκάθαρα.

Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα την Αθήνα με μάτια ξένου. Αγαπάμε την Αθήνα, είναι η πόλη μας, εκεί γεννηθήκαμε οι πιο πολλοί από μας, εκεί ζουν οι φίλοι μας, τα μαγαζιά που μας αρέσουν, τα θέατρα και τα σινεμά μας, η δουλειά μας, τα φεστιβάλ μας, οι εκθέσεις μας, οι συναρπαστικές μας νύχτες (λέμε τώρα). Ναι, αλλά. Πόσο καιρό έχετε να τη δείτε πραγματικά;

Όσοι ζείτε στο κέντρο, ρίξτε μια ειλικρινή ματιά γύρω σας. Αν δεν σας κρατούσαν οι άνθρωποί σας και η δουλειά σας, είναι μια πόλη που θα τη διαλέγατε για να ζήσετε;

Εγώ τώρα ξέρω ότι αν δυο τρεις μόνο απ' τους ανθρώπους που αγαπώ τα μαζεύανε και μετακομίζανε στην επαρχία, και μπορούσα να βρω και μια δουλειά, θα είχα φύγει για πάντα απ' την Αθήνα τρέχοντας με την ταχύτητα του φωτός.

Πάντα με την προϋπόθεση ότι θα είχα θάλασσα (να τη βλέπω έστω και από μακριά) και ότι κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο θα ήμουν στην Αθήνα. Άπληστος άνθρωπος.