Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Το μικρό σπίτι χωρίς λιβάδι



Ζω στον πύργο της Βαβέλ. Η σύνδεσή μου πέφτει και ξανασηκώνεται κάθε μισάωρο, το 0πληκτρολόγιο μου ξ0ερνάει μ0ηδεν0ικ0ά0, ε0κατοντάδες μ0ηδενικ0ά στη σειρά,0 μηδενικ0ά ανάμεσα στα γράμματα0, η γιαγιά μου δεν ακούει, ο πατέρας μου επίσης δεν ακούει, αλλά και δεν καταλαβαίνει τι του λες, ή καταλαβαίνει μεν τι του λες, αλλά συνεχίζει να λέει αυτό που έλεγε εξαρχής, παρόλο που του έχεις ήδη απαντήσει, η Τζ. προσπαθεί να μιλήσει ελληνικά και τα κουτσοκαταφέρνει, οι φίλοι μου είναι μακριά και δεν τηλεφωνούν.

Κάνει μέρες ολοφώτεινου κρύου εδώ πάνω στην εξοχή, αντί να διαβάζω βλέπω σίριαλ, κι αν δεν είχα τα προβλήματα με τον υπολογιστή και το ίντερνετ δε θα γκρίνιαζα καθόλου, δε μ' ενοχλεί η έλλειψη επικοινωνίας, είμαι συνηθισμένη στο σουρρεαλισμό της οικογένειάς μου, που διασώζεται γιατί ευτυχώς διαθέτει χιούμορ. Αυτό το σπίτι είναι σαν τη σύνδεσή μου στο ίντερνετ, ανά μισάωρο τσακώνεται και ξεραίνεται στα γέλια εναλλάξ, πολλές φορές και ταυτόχρονα.

Σβήνω ένα ένα τα σκόρπια μηδενικά που φύτεψε το πληκτρολόγιό μου σ' αυτό το ποστ και ξαναδιαβάζω τι γράφω, δεν έχω στόχο, δεν έχω να πω τίποτα, νιώθω κενή και ελαφριά, με τρύπες ολοστρόγγυλες σαν τα μηδενικά μου, αλλά ήρεμη και καθησυχαστική και οικεία σαν κυριακάτικο σουφλέ και λίγο θλιμμένη, σαν εκείνη τη γαλάζια ώρα πριν βραδιάσει, την ώρα που σ' ένα σπίτι γεμάτο κόσμο κάποιος σίγουρα θα σε ρωτήσει αν θες καφέ.

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έγραφα είναι ωραία να είσαι σπίτι, και θα εννοούσα ένα σπίτι όπου δεν είσαι μόνος. Για δες.

4 σχόλια:

Helga είπε...

μαρεσουν τα ποστ χωρις θεματολογια,χωρις στοχο, σαν γλυκο του κουταλιου ειναι αυτο που διαβασα:) και εσυ οχι με ψυχολογια τρυπητου για μακαρονια :) good work

winnie είπε...

helga, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Έχω την τάση να μη γράφω αν δεν έχω κάτι συγκεκριμμένο να πω, γιατί μου φαίνεται ότι γίνομαι βαρετή (μία απ' τις μόνιμες ανασφάλειές μου).

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πάλι βαρέθηκα να θένε όλοι να έρθουν σπίτι μου τον τελευταίο καιρό!
Για να τα πούμε,να τα πιούμε, να δουλέψουμε, να με αποχαιρετήσουν, να μου πουν τον πόνο τους, να μου φέρουν ταπεράκια....ώχουουουου!!!!!
Εκτός του ότι το σπίτι μου είναι χάλια, θέλω να μείνω μόνη μου για λίγο!
θέλω να φύγω από τώρα! Αλλά δεν γίνεται!

Ανώνυμος είπε...

Καληνύχτα Τζον Μπόι!