Εχτές πήγαμε να το δούμε στο Βοξ, στην πλατεία. Ευτυχώς που η ταινία μας υπνώτισε (όχι, δεν εννοώ ότι αποκοιμηθήκαμε) και παρ' όλες τις προσπάθειές του το Βοξ δεν κατάφερε να μας σπάσει τελείως τα νεύρα.
Δεν ξέρω πόση (περισσότερη) γκρίνια θα έκανα αν δε μου είχε αρέσει η ταινία.
Ναι, τα θερινά σινεμά είναι μοναδικό ελληνικό φαινόμενο και είναι υπέροχα (τις περισσότερες φορές) και πρέπει να διασωθούν αλλά όταν πληρώνω 7 ευρώ εισιτήριο περιμένω:
1. Να λειτουργεί το μπαρ για να μπορώ να πιω ένα νερό αν κορακιάσω.
2. Να μη με δουλεύεις ότι δεν λειτουργεί επειδή μόλις έκανες ανακαίνιση, όταν είναι προφανές από την κατάσταση του χώρου πως έχεις τουλάχιστον 10 χρόνια να ασχοληθείς με κάτι αντίστοιχο .
3. Να υπάρχουν τασάκια στα τραπέζια για να μην αισθάνομαι βρομιάρα που πετάω τα τσιγάρα μου κάτω.
4. Το σημαντικότερο: να μην είναι out of focus το αριστερό εν τρίτο της οθόνης. Δηλαδή να μην είναι η κόπια σου ή η μηχανή προβολής σου για τα μπάζα. Εκτός κι αν θες να μου πεις ότι ο Πίτερ Γουίαρ γύρισε έτσι την ταινία, οπότε πάω πάσο.
5. Να μην κάνεις διακοπή της προβολής στην πρώτη μισή ώρα (που τέλειωσε η πρώτη μπομπίνα) κάνοντας τον κόσμο να νομίζει ότι είναι διάλειμμα, να σηκωθεί να πάει στην τουαλέτα και να χάσει ένα πεντάλεπτο απ' την ταινία που την ξεκίνησες δυο λεπτά αφού τη σταμάτησες.
6. Να μην κρατάει και το κανονικό σου διάλειμμα δύο λεπτά. Ούτε να φτάσουν μέχρι την τουαλέτα δεν προλάβανε οι άνθρωποι.
Γενικά ο χώρος ήταν χάλια, κι επειδή είναι και μέσα στην πλατεία Εξαρχείων και έχει πολύ θόρυβο από γύρω, θα ήταν καλό να είχε προσέξει λίγο το Βοξ όλα τα υπόλοιπα, γιατί υπάρχουν στην πόλη θερινά σινεμά με σούπερ συνθήκες, που μπορεί να μην παίζουν κουλτούρα αλλά δεν σε κάνουν να αισθάνεσαι μαλάκας για τα λεφτά που έδωσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου