Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

Καταραμένος, καταραμένος τόπος


Τι μουτζωμένος τόπος, γαμώτο μου. Αχαΐα και Ηλεία. Φωτιές. Σεισμοί. Καταποντισμοί. Πάλι σεισμοί. Ο χτεσινός έριξε το σπίτι της Μ. Το σπίτι στο χωριό. Οι γονείς της γλίτωσαν στο τσακ. Αυτά τα πλάνα που βλέπετε στα κανάλια με τα χαλάσματα, ε, ένα απ’ αυτά τα χαλάσματα είναι δικό της.

Το δικό μου σπίτι είναι χτισμένο δίπλα σ’ ένα λόφο που πριν από μερικά χρόνια έκανε μια κατολίσθηση και ρούφηξε ένα σπίτι. Σεισμός στην Πάτρα το ’93. Βασικά σεισμός στην Πάτρα κάθε τρεις και λίγο. Τόσο που τους είχαμε συνηθίσει and we wouldnt even blink. Και μετά σεισμός στο Αίγιο το ’95. Κι από τότε, ο τρόμος. Και τώρα αυτό. Που μας έκανε τη χάρη κι έγινε μεσημέρι. Γιατί αν γινότανε νύχτα…

Και οι άνθρωποι τώρα λένε ότι το βράδυ πριν ουρλιάζαν τα σκυλιά κι ότι τη μέρα σέρνονταν στους δρόμους τα φίδια. Κι εγώ λέω, ποια αρχαία κατάρα τυραννάει αυτό τον αρχαίο τόπο;

Γίνομαι μελοδραματική, το ξέρω. Αλλά πραγματικά, τι άλλο θα τον βρει αυτό τον τόπο;

1 σχόλιο:

alepou είπε...

Το πιο ωραίο πάντως είναι ότι οι σεισμοπαθείς θα πάρουν "τα ίδια χρήματα που πήραν οι πυρόπληκτοι"... (Κι εγώ σ' αγαπάω πάντως και αναμένω ευχάριστα νέα - σύντομα, γιατί δεν χαμογελάω και πολύ τελευταία!)