Spoiler alert!

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που θέλουν να ξέρουν προκαταβολικά τι γίνεται στο τέλος της ταινίας. Ή αυτούς που διαβάζουν πρώτα την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Και επειδή πάντα τους κακολογούσα και πάντα τους την έσπαγα γιατί αρνιόμουνα κατηγορηματικά να τους διηγηθώ ταινίες και βιβλία που ήθελαν να δουν, ο θεός μ’ εκδικήθηκε. Μου έστειλε τον Τ. να κάθεται στο διπλανό γραφείο.

Ενδεικτικός διάλογος:

Τ.: Έχεις δει την τάδε ταινία;

Εγώ: Όχι, και θέλω πολύ να τη δω.

Τ.: Να τη δεις, είναι τέλεια, είναι για έναν μπλα μπλα και μια μπλα μπλα –

Εγώ: (τον διακόπτω) Ναι, το ξέρω, αλλά μη μου πεις τίποτ’ άλλο γιατί θέλω να τη δω.

Τ.: Καλά, δε σου λέω τίποτ’ άλλο απλά αυτός μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα και στο τέλος τη σκοτώνει.

Εγώ: Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ.

Σήμερα μου είπε ότι υπάρχει ένα βιντεάκι στο YouTube όπου ακούγεται τι λέει ο Μπιλ Μάρεϊ στη Σκάρλετ στην τελευταία σκηνή του Χαμένοι στη Μετάφραση. Ακολουθεί ο εξής διάλογος:

Εγώ: Δε θέλω να ξέρω!

Τ.: Δε θέλεις να ξέρεις; Καλά, αλλά είναι πολύ δραματικό.

Εγώ: Δε με νοιάζει, δε θέλω να ξέρω, λέμε!

Τ.: Καλά. Αλλά εγώ θα στο πω: Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα…

Εγώ: (φορώντας τα ακουστικά του mp3, δόξα τον πανάγαθο) Δε σ’ ακούω, δε σ’ ακούω, δε σ’ ακούω!

Κι έτσι δεν έμαθα ποτέ. Αυτό δεν ήταν το point της σκηνής; Να μην ξέρεις τι της λέει και να μην έχει και σημασία;

Πάντως, το κορυφαίο το έχει κάνει ο Γούντι Άλεν σε κάποια αμερικάνικη κωμική εκπομπή, μάλλον την Candid Camera. Παριστάνει τον ταμία σε βιβλιοπωλείο και όταν κάποιος πελάτης αγοράζει αστυνομικό μυθιστόρημα, αφού το πληρώσει, του αποκαλύπτει το δολοφόνο. Απίστευτο;

Όμως εγώ τον Τ. τον αγαπάω, και έχει αρχίσει σχεδόν να μ’ αρέσει αυτό το κρυφτό-κυνηγητό με τα σπόιλερ. Αρκεί να συνεχίσω να του ξεφεύγω!