Plain Old Stupidity

Διαβάζω στον OldBoy αυτό που έγραψε ο Στάθης γι' αυτό τον πίνακα του Λούσιαν Φρόιντ, ενός από τους αγαπημένους μου ζωγράφους.

«Ενας πατσάς από κρέας υπό μορφήν κοιμώμενου εφιάλτη είναι πλέον το πιο ακριβοπληρωμένο έργο καλλιτέχνη εν ζωή (όλοι οι άλλοι πέθαναν νωρίς), του κ. Λούσιαν Φρόιντ (οοπ! να τη η επίσκεψις των ονομάτων), για τον οποίον ο Οίκος Κρίστις στη Ν. Υόρκη του εξασφάλισε 33,6 εκατομμύρια δολαριάκια. Παρ' ότι ελαφρώς στερούμαι καλλιτεχνικώς, βλέπω τον πίνακα και νιώθω μιαν ελαφράν συγκίνηση, ίσως όχι όσον με προτρέπει η χερούκλα που υποβαστάζει το δεξί βουνό, αλλά ουδείς είναι τέλειος (στις ευαισθησίες του). Οσο για το γλυκύτατο αποτύπωμα του Μορφέα στο προσωπάκι του πατσά, αδυνατώ να εκφρασθώ, μένω αβοήθητος...

(Μόνον, θεέ μου, να μην ξυπνήσει. Ή αν ξυπνήσει, ας της έχεις φτιάξει, εσύ ή ο διάβολος τον καφέ της...)»

Μένω άφωνη μπροστά στο μέγεθος της ηλιθιότητας. Πραγματικά, αν και κατά καιρούς διαφωνώ με τις ελληνο-νεοχριστιανικο-μελοδραματικές κορώνες του, ο Στάθης είναι ένας άνθρωπος, και κυρίως ένας καλλιτέχνης, που εκτιμώ.

Ως fellow χοντρή (να, το είπα), κατ’ αρχάς προσβλήθηκα. Κυρίως γιατί ο Στάθης (ο Στάθης!) συμπεραίνει το χαρακτήρα του ως άνω πατσά από την εικόνα του σώματός του: «(Μόνον, θεέ μου, να μην ξυπνήσει. Ή αν ξυπνήσει, ας της έχεις φτιάξει, εσύ ή ο διάβολος τον καφέ της...)». Αλλά μετά μου πέρασε, γιατί το θέμα δεν είναι αυτό.

Το θέμα είναι ότι ο Στάθης, που είναι κι ο ίδιος καλλιτέχνης, κρίνει την αξία του πίνακα από την ομορφιά του θέματός του! Σκεφτείτε πόσων μεγάλων ζωγράφων την αξία πρέπει να αναθεωρήσουμε με βάση αυτή την άποψη. Σκεφτείτε πόσους πίνακες δεν θα βλέπαμε ποτέ (γιατί δε θα κρέμονταν στις πινακοθήκες), αν αυτό ήταν το σκεπτικό με το οποίο κρίνουμε την τέχνη. Ορίστε λίγοι μόνο.

Quentin Matsys /Francis Bacon

Francisco Goya/ Edward Munch

Fernando Botero

Ας μην ανησυχεί ο Στάθης. Ο Λούσιαν Φρόιντ έχει ζωγραφίσει και αυτόν τον πίνακα.

Αυτός ο πίνακας είναι καλύτερος από τον άλλο, για τον απλούστατο λόγο ότι η Κέιτ Μος είναι πιο ωραία απ’ τον πατσά οπότε οι μεγαλοαστοί που έχουν λεφτά να τον αγοράσουν μπορούν άφοβα να τον κρεμάσουν στους τοίχους τους (αρκεί να ταιριάζει με το χρώμα του καναπέ).

Όπως λέει και η Μ., ο Στάθης έχει πρόβλημα ορισμού, κι όταν υπάρχει πρόβλημα ορισμού, η συζήτηση είναι έως και αδύνατη.