Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Old style


Το καθιερωμένο ποστ κλεισίματος απόψε έρχεται αργά, γιατί προβλέπεται να μας βρει η αυγή. Βλέπω το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και με πιάνει μια λαιμαργία να δω τα πάντα, από ελληνικό θέατρο μέχρι κινέζικη όπερα. Ξέρω πως στο τέλος το πιθανότερο είναι ότι δε θα δω τίποτα, ή σχεδόν τίποτα. Θα ‘θελα άδεια όλο το καλοκαίρι και ένα μπάτζετ 1000 ευρώ, για να κάνω μόνο αυτό. Να τρέχω από την Πειραιώς στο Σχολείον και κάθε Σαββατοκύριακο στην Επίδαυρο. Πέρσι είδα τη Φιόνα Σο στις Ευτυχισμένες Μέρες να παίζει τη συνονόματη κι αγαπημένη μου Γουίνι, πιο έρημη από ποτέ μέσα στον γιγάντιο χώρο της Επιδαύρου, με τη φωνή της να σου ξεριζώνει την καρδιά καθώς αντανακλούσε στο τοπίο, πιο οικεία ακριβώς γιατί το πρόσωπό της χανόταν στην απόσταση. Φυσούσε ένας τρελός αέρας που τότε δεν ξέραμε τι προμηνούσε και σήκωνε το χώμα του θεάτρου σε κόκκινα σύννεφα, τυλίγοντας τη Γουίνι και τον παλιό της τρόπο…

Όποιος δεν το είδε ας μην το χάσει φέτος.

2 σχόλια:

Θράσος είπε...

Δεν το είχα δει πέρσι και ήθελα...
Θα προσπαθήσω φέτος...
Πρέπει να ήταν εκπληκτική εμπειρία

Ανώνυμος είπε...

Ποτε θα παμε Επιδαυρο;