Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Sidney Pollack, 1934-2008


Life goes on, until it doesn't.

Ο Σίντνεϊ Πόλακ πέθανε τη Δευτέρα
το απόγευμα, στο σπίτι του στο Πασίφικ Πάλισέιντς, στα 73 του χρόνια. Δεν ήταν και τόσο μεγάλος, αλλά είχε καρκίνο. Κι αυτός. Ήταν απ’ αυτούς τους σκηνοθέτες που μπορούν να καταπιαστούν επιτυχημένα με όλα τα είδη κι έφτιαξε μερικές από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες του ’70 και του ’80.

Η πιο σπαρακτική του ταινία είναι και η πιο πολιτική του. Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν. Στην εποχή του μεγάλου κραχ στην Αμερική, διάφορα κουρέλια παίρνουν μέρος σ’ έναν εφιαλτικό διαγωνισμό χορού. Η Τζέιν Φόντα καταστρέφει την εικόνα της αμέσως μετά την Μπαρμπαρέλα και κερδίζει την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ. Θέλει γερό στομάχι, αλλά αξίζει τον κόπο.

They shoot horses, don’t they? (1969)


Και μετά, η απόλυτη ταινία για τις σχέσεις. Ταυτίζομαι τόσο πολύ με την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ που δεν έχω αντέξει να τη δω πάνω από δυο φορές. Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ δεν έχει υπάρξει πιο ωραίος (καλα, ίσως στο Κεντρί) και το κλάμα που θα πέσει θα κάνετε καιρό να το ξεχάσετε.


The way we were (1973)


Οι τρεις μέρες του Κόνδορα. Τρελό σασπένς, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ (τι εννοείτε «τι ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ;»;), η «καλή» CIA προσπαθεί να σωθεί από την κακή CIA, γέννησε πολλές αντίστοιχες ταινίες.

3 days of the condor (1975)


Η πιο αστεία και πιο τρυφερή ταινία του, το Τούτσι. Από δω ξεκινάει η τερατολαγνεία μου με τον Ντάστιν Χόφμαν. Πριν με βαρέσετε, δείτε το πρώτο μισάωρο περίπου, πριν ντυθεί Τούτσι.

Tootsie (1982)


Το δάκρυ κορόμηλο. Πέρα από την Αφρική. Η Μέριλ Στριπ (τι εννοείτε «τι η Μέριλ Στριπ;»;). Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Ο Άγγλος ασθενής πριν τον Άγγλο ασθενή.


Out of Africa (1985)


Και η τελευταία του ταινία που είδα, η Διερμηνέας. Πρέπει να ‘μαι από τους λίγους που αγάπησαν τόσο αυτή την ταινία. Ήταν πριν η Νικόλ Κίντμαν πάθει μαλάκυνση εγκεφάλου και αποφασίσει να γίνει πλαστικιά. Τότε που μπορούσε ακόμα να παίξει. Ο Σον Πεν. Η τελευταία σεκάνς είναι εκπληκτική.

The interpreter (2005)

4 σχόλια:

alepou είπε...

Για να μην πούμε και για τις ταινίες στις οποίες εμφανίζεται ως ηθοποιός. Τελευταία φορά τον είδα στον Michael Clayton. Τι κρίμα...

winnie είπε...

το ξέρω, απλά δεν το έχω δει ακόμα. Ήταν πολύ έξυπνος και ταλαντούχος και λίγο πιο "αληθινός" από τους πιο πολλούς...

Ανώνυμος είπε...

Ναι, τι κρίμα! Μακάρι και σε αυτόν να του χαιδεψε κάποιος τα μαλλιά λίγο πριν και να του είπε:"You're looking good Sidney"...

Θράσος είπε...

Υπέροχες ταινίες...Ειδικά το WAY WE WERE.
Δεν έζησε μόνο το όνειρο...το δημιούργησε κι όλας...
Με αυτόν και τον Jules Dassin συγκινήθηκα πολύ.