Arts on drugs

Το πόσες κακές παραστάσεις έχω δει για χάρη των φίλων μου δεν περιγράφεται. Βέβαια, τα χειρότερα πράγματα που έχω δει ποτέ τα είδα οικειοθελώς, κανένας φίλος μου δεν έπαιζε σ’ αυτά. Ευτυχώς.

Αλλά χτες ήταν πραγματικά μια μοναδική εμπειρία. Είναι κάποια πράγματα που δεν θα τα καταλάβω ποτέ. Γιατί ανεβάζεις αυτούσια commedia del’arte το 2008; Ποιον αφορά; Είμαι σίγουρη ότι νομίζεις πως την έχεις εκσυγχρονίσει. Έχεις πάρει στοιχεία από παλιά κείμενα και έχεις γράψει το δικό σου. Έχεις βάλει τον Αρλεκίνο και την Κολομπίνα να μεταναστεύουν, να περνούν των λιναριών τα πάθη, και να επιστρέφουν με την ουρά στα σκέλια στην πατρίδα τους και στους παλιούς τους αφέντες γιατί είναι καλύτερα τα γνωστα τυραννικά αφεντικά από τα άγνωστα τυραννικά αφεντικά. Προσπαθείς να δείξεις το σκληρό πρόσωπο του σήμερα, την αλλοτρίωση στις γκρίζες μεγαλουπόλεις, με συγχωρείτε, παρασύρθηκα. Το κείμενό σου είναι μες στο μελόδραμα (με την κακή την έννοια). Είναι κλαψιάρικο, αφελές, ανόητο (είμαι ευγενική) και μας κουνάει συνεχώς το δάχτυλο.

Η παράσταση έχει ζωντανή μουσική. Έχεις γράψει στίχους γι’ αυτή τη μουσική. Oh, the horror, the horror. Στα χαρούμενα τραγούδια θέλω να κλάψω από απελπισία και στα λυπητερά να γελάσω μέχρι δακρύων. Οι ηθοποιοί σου δεν μπορούν να τραγουδήσουν. Δεν είναι κακό, είναι ανθρώπινο, δεν είναι όλοι οι ηθοποιοί καλλίφωνοι. Γιατί όμως προσλαμβάνεις ηθοποιούς που δεν μπορούν να πατήσουν ούτε μια νότα για μια παράσταση που έχει τραγούδι;

Η υποκριτική τους φαίνεται ερασιτεχνική, οι αυτοσχεδιασμοί τους είναι αμήχανοι. Οι καημένοι, πόσο αβοήθητοι είναι. Και προσπαθούν τόσο πολύ. Συχνά ξεσπάμε στους ηθοποιούς, κι εγώ πρώτη απ’ όλους είμαι ένοχη γι’ αυτή την αμαρτία, αλλά, εκτός από περιπτώσεις αγνής, αυθεντικής και έμφυτης αταλαντοσύνης, τις περισσότερες φορές φταίνε οι σκηνοθέτες. Σκηνοθέτης σημαίνει (ή θα ‘πρεπε να σημαίνει) πρώτα απ’ όλα να ξέρεις να καθοδηγήσεις τους ηθοποιούς. Όχι, δεν εννοώ να τους πεις από ποια πόρτα θα μπουν και πού θα σταθούν, αυτό λέγεται τροχονόμος. Μάθε πρώτα να δουλεύεις τους ηθοποιούς, ακόμα κι αυτές οι καρικατούρες της commedia χρειάζονται υποκριτική, οι παραδοσιακές κινήσεις και οι μπαλαφαριές αυτής της φόρμας από κάτω πρέπει να ‘χουν κάτι, έτσι δεν είναι;

Έχω ακόμα πολλά να πω αλλά αρχίζω να αισθάνομαι άσχημα. Στεναχωριέμαι που γίνομαι τόσο κακιά, κι αυτός είναι ο λόγος που ήξερα απ’ την αρχή ότι δε θέλω να γράψω κριτική. Όμως, χτες είδα κάτι τόσο ερασιτεχνικό, τόσο λάθος σε όλα τα επίπεδα, που δε μπορούσα να το βουλώσω. Αν συνέχιζα, θα γέμιζα σελίδες επί σελίδων. Αλλά δε θα συνεχίσω. Θα πω μόνο ότι πάντα με εντυπωσίαζε η παντελής έλειψη συναίσθησης που έχουν οι άνθρωποι για το αποτέλεσμα της δουλειάς τους. Εγώ γιατί έχω μέσα μου έναν μικροσκοπικό κριτικό που διαρκώς με κοιτάει ειρωνικά κι αμφισβητεί κάθε μου κίνηση; Είναι κάποια γενετική ανωμαλία;