21st century malady

Έχω καταντήσει να αντιμετωπίζω το ίντερνετ σαν την τηλεόραση. Δηλαδή κάθομαι μπροστά του όλη μέρα και μόνο το κοιτάω. Μπαίνω στα μπλογκ και τα σάιτ που μ’ αρέσουν, τα διαβάζω, πατάω τα λινκ, τα βλέπω, τα ακούω ή τα διαβάζω κι αυτά, αλλά δεν συμμετέχω. Στο φέισμπουκ παίζω σχεδόν αποκλειστικά παιχνίδια και κοιτάω τι κάνουν οι άλλοι, το τουίτερ το ‘χω μονίμως ανοιχτό ως πηγή ειδήσεων, στο μπλογκ, όπως όλοι ξέρουμε, δεν βρίσκω τι να γράψω. Είναι περαστικό, γιατρέ μου; Συμβαίνει και σε άλλους; Υπάρχει σωτηρία;

Φελοσοφίες επανεκκίνησης

Ιδού εγώ λοιπόν, γι’ άλλη μια φορά, άνεργη, αποπροσανατολισμένη, σε πλήρη σύγχυση, αλλά καλά. Καλά. Σε πείσμα διαφόρων, «φίλων» και μη. Απολυμένη, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς.

Σκέφτηκα πολλές φορές ότι πάει, πέθανε το μπλογκ, κι ότι καλά κάνω και το αφήνω να πεθάνει. Κυρίως γιατί και η παραμικρή ψευδαίσθηση ανωνυμίας έχει χαθεί εδώ και καιρό. Αλλά κάτι μέσα μου επιμένει να το κοιτάει, να το ξανακοιτάει, να το μετράει (ή να του παίρνει τα μέτρα) και να το ζυγίζει. Μου έλειψε. Κι αφού μου έλειψε, ποιος λόγος υπάρχει να μη γράφω; Πολλοί. Αλλά όχι. Όχι, σε πείσμα του εαυτού μου.

Γιατί πέρασε καιρός κι αλλάξανε πολλά. Και μέσα και έξω. Κι αν τα μέσα αλλάξανε για καλό, τα έξω αλλάξανε για κακό. Πολύ κακό. Κι έτσι εδώ εμείς ξανασυναντιόμαστε, λίγο άλλοι αλλά πάντα οι ίδιοι στην ουσία. Κι η ουσία είναι πολλή και της πρέπει σεβασμός, από μας τους ίδιους πρώτα. Σε πείσμα.

Happy Spring

Καλή άνοιξη, καλά ταξίδια, καλές βόλτες, καλό Πάσχα!
(Delusional optimism mode on).

Γλυκό βάρος

Μια μέρα μετά την τουλάχιστον αστεία Ημέρα της Γυναίκας, που πολύ μας προβλημάτισε με το Μπαλόνι, βρήκα το ποστ της Μαρίας Χούκλη στο protagon.gr και το αντιγράφω στεγνά, γιατί μου γνώρισε μια ποιήτρια που δεν είχα ξαναδιαβάσει και γιατί τα ποιήματα μας ξέρουν καλύτερα απ' ό,τι ξέρουμε εμείς τον εαυτό μας.

Γυναίκες

Υπάρχουν γυναίκες που φοράνε
την ομορφιά τους σαν πένθος,
γυναίκες φωτεινές και
σκιασμένες, διπλά δρεπάνια της
αψίδας,
με το παιδί ασάλευτο στα
σταυρωμένα χέρια.

Άλλες είναι χάρτινες, στοιχειά
νηπιαγωγείων,
άλλες πάλι, ζωγραφιές με
κιμωλία,
όρθια τα μαλλιά και μεγάλη
μαύρη τσάντα.

Υπάρχουν γυναίκες ακροκέραμα
ανάμεσα στις άλλες,
γυναίκες με το μακρύ λαιμό, το
χείλος της κανάτας,
άλλες που είναι ωδικά πτηνά κι
άλλες που είναι χήνες.

Υπάρχουν γυναίκες που τις
φωνάζει ο φονιάς
να βγάλουν τον θάνατο περίπατο
μες στ' αραιό το δάσος.

Υπάρχουν γυναίκες που τις
φωνάζει το παιδί Μαμά
και αυτές δεν απαντανε...
Υπάρχουν γυναίκες που κάθε
τρίχα της κεφαλης τους
είναι κι ένας όρκος.

Είναι εκείνες που σέβονται το
όνομα τους
Κι οι άλλες που το εξευτελίζουν,
εκείνες που με τα χρόνια
βαραίνουν,
κι οι άλλες που ξεφτίζουν,
εκείνες που στέκουν στο κήπο
ρόδινες σαν τη μυγδαλιά,
εκείνες που άγρια χόρτα
γεμίζουν,
εκείνες που χάνουν το φως τους,
εκείνες που απ' τον καημό
λυγίζουν,
εκείνες που κλωτσαει ο θάνατος
από μικρά παιδιά.

Εκείνες που κλείνουν μια
τελευταία φορά το παράθυρο
και καθαρίζουν μια τελευταία
φορά το σπίτι
και ταΐζουν τον σκύλο μια
τελευταία φορά
και μας αφήνουν δίχως να
πουν λέξη,
έτσι σκληρά και μαγικά,
σαν το κερί που κρατάς στο χέρι
και σου σβήνει.

Λευκή Μολφέση

Ο τίτλοςμου δανεισμένος απ' την Ανν Σέξτον.

Burn after reading

1. Με αφορμή το επεισόδιο του Παπακαλιάτη όπου αποκαλύπτεται ότι ο ρόλος της Ζέτα Δούκα είναι τραβεστί (το οποίο δεν είδα αλλά ομολογώ ότι σε ένα πλάνο απ' το τρέιλερ η έκφραση της Ζέτας ήταν φοβερή), να ενημερώσω κάθε ενδιαφερόμενο ότι λέμε "η τραβεστί". "Η". "Η". Μου γυρνάει το μάτι κάθε φορά που διαβάζω τη φράση "το τραβεστί". Τι είναι, παιδί μου, "το" τραβεστί; Είναι όπως λέμε "το" ραβανί; "Το" μπουγιουρντί; Η τραβεστί είναι άνθρωπος και παρόλο που το φύλο της μπορεί να είναι για κάποιους ασαφές, σίγουρα δεν μπορεί να είναι ουδέτερο.

2. Κλείνει η Γαλέρα. Με έπιασαν φοβερές τύψεις. Εμ, βέβαια, άμα δεν την αγοράζω εγώ, ποιος περιμένω να την αγοράσει; Μια ζωή τις προτεραιότητες τις σκέφτομαι κατόπιν εορτής.

3. Mississippi burning? No, this is Sparta. Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaa...

Pod people

Όλοι κράζουν την Τατιάνα που έβγαλε την αδερφή του παιδιού που σκοτώθηκε στην τελευταία μεγάλη επιτυχία της ΕΛ.ΑΣ. να κλαίει ζωντανά ενώ η εγχώρια Όπρα-πέρασε-και-δεν-ακούμπησε της κρατούσε παρηγορητικά το χέρι. Εγώ να κάνω μια από τις συνηθισμένες αφελείς ερωτήσεις μου; Ναι; Ευχαριστώ. Here goes:

Έχει μόλις σκοτωθεί ο αδερφός σου. Σε παίρνουν τηλέφωνο από την εκπομπή της Τατιάνας (ή οποιαδήποτε άλλη). Έχει μόλις σκοτωθεί ο αδερφός σου. Θέλουν να πας να μιλήσεις στην εκπομπή. Έχει μόλις σκοτωθεί ο αδερφός σου. Το βρίσκεις καλή ιδέα. Ντύνεσαι. Πας. Περιμένεις στα παρασκήνια ενώ σε βάφουν "πενθούσα". Έχει μόλις σκοτωθεί ο αδερφός σου. Σου δίνουν το κιου. Βγαίνεις στο πλατό. Κλαις. Διάλειμμα για διαφημίσεις. Έχει μόλις σκοτωθεί ο αδερφός σου.

Η Τατιάνα φταίει; Ή, τέλος πάντων, η Τατιάνα φταίει περισσότερο; Εκμεταλλεύεται τον ανθρώπινο πόνο; Ποιος της τον δίνει και τον εκμεταλλεύεται; Ποιος της τον εκχωρεί;

Λέω τώρα εγώ, που είμαι και παράξενη.


η φωτό από δω

Ζουν ανάμεσά μας

Διαβάζω εδώ πως το H&M στο Μανχάταν καταστρέφει τα ρούχα που δεν πουλιούνται πριν τα πετάξει για να μην τα πάρουν οι άστεγοι. Ναι, ναι, καλά ακούσατε. Κάποιο μεγάλο εταιρικό μυαλό σκέφτηκε να βάζει τους υπαλλήλους του να κόβουν τα ρούχα για να μην μπορούν να τα φορέσουν οι άστεγοι.

Ποιος διάβολος και ποια γεράκια του πολέμου και ποιος παρανοϊκός τρομοκράτης. Αυτός ο μικρός, κατά πάσα πιθανότητα Ευρωπαίος, γραφειοκράτης είναι ΤΟ ΚΑΚΟ. Evil, πώς το λένε;

Αντίο, H&M, και μου άρεσες πολύ, ρε γαμώτο.